کـــــــــاش هیـچـوقــت

آرزو نمی کردم کفش های مــادرم اندازه ام شود !

هی کافه چی!

میزهایت را تک نفره کن! نمی بینی؟! همه تنهایندـ …

میخواهم امشب طعم شیرین خواب را از چشمهایت بگیرم

میخواهم فقط برای تو چشمهایم را

نذر باران کنم….

مــــرا از بـنــد آویــــزان کـنـیــد ! ســــر و تـــه ….! شــایـد فـکــــرش از ســرم بـیـفـتـــد … !!!

آنهایی که بلند می خندد ، بی صدا گریه می کنند ….!

با زندگی قهر نکن! دنیا منت هیچ کس را نمی کشد…

زبان مشترکی داریم

با این همه

یکدیگر را نمی فهمیم

ما

باید

مثل غارنشین ها

تنها به علامت دست های مان

اکتفا می کردیم

آن وقت شاید هیچ سوء تفاهمی

میانمان جدایی نمی انداخت

یکبار هم وقتی منتظرت نیستم …. به سراغم بیا….. بگذار خیالم غافلگیر شود ….

مــن بی تو بودن را…

با پرنده هایِ ایوان… با دو خط شعرِ شاملو…

با ابرهایِ نمناکِ آسمان…

با غزلی از حافظ -به همین سادگی- به سر میکنم. . .

ایـــن بـــار ،

سیـــگار را بـــکش ،

از طـرفـــی کـــه مـــی ســـوزد ؛

تـــا بــــدانــی چـــه میـــکشم …

تنهایی را دوست دارم… بی دعوت می آید, بی منت می ماند… بی خبر نمیرود ...

و حدس مي زنم شبي مرا جواب ميكني

و قصرکوچك دل مرا خراب ميكني

سر قرار عاشقي هميشه دير کرده اي

ولي براي رفتنت عجب شتاب ميكني

من از کنار پنجره تو را نگاه ميكنم

و تو به نام ديگري مرا خطاب ميکني

چه ساده در ازاي يك نگاه پاك و ماندني

هزار مرتبه مرا ز خجلت آب ميكني

به خاطر تو من هميشه با همه غريبه ام

توکمتر از غريبه اي مرا حساب ميكني

و کاش گفته بودي از همان نگاه اولت

که بعد من دوباره دوست انتخاب مي کني

ديشب دوباره ديدمت اما خيال بود

تو در کنار من بشيني محال بود

هر چه نگاه عاشق من بي نصيب بود

چشمان مهربان تو پاك و زلال بود

پاييز بود و کوچه اي و تك مسافري

با تو چه قدر کوچه ما بي مثال بود

نشنيد لحن عاشق من را نگاه تو

پرواز چشم هاي تو محتاج بال بود

سيب درخت بي ثمر آرزوي من

يك عمر مانده بود ولي کال کال بود

گفتم کمي بمان به خدا دوست دارمت

گفتي مجال نيست و ليكن مجال بود

يك عمر هر چه سهم تو از من نگاه بود

سهم من از عبور تو رنج و ملال بود

چيزي شبيه جام بلور دلي غريب

حالا شكست واي صداي وصال بود

شب رفت و ماه گم شد و خوابم حرام شد

اما نه با خيال تو بودم حلال بود